Er komt een moment waarop een dement persoon echt niet meer alleen kan zijn. Dan volgt opname in een verzorgingshuis of verpleeghuis. Bij mijn oma ging dat ook zo. Eerst toen ze nog thuis woonde ging ze eerst voor twee dagen naar de dagopvang. Dan werd ze ’s morgens om half tien opgehaald met de taxi en dan werd ze naar het “Woolde gebracht. Daar bleven ze dan de hele dag. Om tien uur gingen ze samen koffie drinken, daarna samen de krant lezen en om half twaalf samen beneden in het restaurant eten. Daarna gingen ze een uurtje rusten waar iedereen een eigen luie stoel had. Ook gingen ze soms nog wat aan beweging doen. ’s Middags gingen ze dan vaak iets knutselen of een spelletje doen. Om vier uur werden ze weer teruggebracht naar huis. Dan kwam oma om half vijf thuis en dan begon voor ons de ellende weer. Ze begon direct te bellen. Als je haar vroeg wat ze gedaan had die dag zei ze niets. We hebben de hele dag niets gedaan, ze had ook niets te eten gehad zei ze. Elke dag zorgden mijn ouders en oom en tante dat er vanaf ongeveer half zeven ’s avonds iemand bij haar was. Dan was het goed en was ze rustig en zat ze te breien. Maar tussen half vijf en half zeven belde ze om de paar minuten naar ons of naar mijn oom en tante om te vragen of er iemand kwam. Als we dan zeiden oma je hebt net ook al gebeld dan wist ze daar niets van. Mijn ouders hebben later alle telefoonnummers bij haar weggehaald want ze begon iedereen uit de telefoonklapper te bellen, ook mensen die ze niet meer kende. Alleen ons telefoonnummer en dat van mijn oom en tante hebben we laten liggen. Zo had ze nog twee nummers Het was wel duidelijk dat dit niet meer zo ging. Uiteindelijk werd oma opgenomen in een verzorgingshuis. Dat is een tehuis waar allemaal bejaarden wonen. Ze kreeg daar nog een eigen kamer en zo ging ze ook elke dag daar in dat tehuis naar de dagopvang. Maar ook daar ging ze snel achteruit. Dat komt ook doordat ze moest verhuizen. Als je oude mensen gaat verhuizen en helemaal demente mensen dan zijn ze het kleine beetje wat nog vertrouwd was helemaal kwijt. Het is niet lang goed gegaan. ’s Nachts ging ze dwalen door de gangen en liep bij iedereen naar binnen, de deuren zijn daar niet op slot. Oma moest weer verplaatst worden naar een andere afdeling binnen het verzorgingstehuis. Hier zitten de mensen achter gesloten deuren en kunnen ze niet meer weg. Dit is een soort verpleeghuis. De mensen hebben hier steeds meer verzorging en verpleging nodig. Veel mensen kunnen niet meer lopen, zelf eten, zelf wassen en zelfs niet meer zelf naar de wc gaan. Ze worden incontinent. Dat betekent dat ze niet meer weten dat ze naar de wc moeten en zo alles in hun broek doen. Ze gaan letterlijk weer terug naar hun babytijd. Soms spelen ze ook weer met poppen of met knuffels. Gemiddeld duurt de ziekte ongeveer 7 jaar maar dat kan ook wat korter of langer duren. Mijn oma heeft het nu ongeveer 5 jaar. Ze kan bijna niets meer zelf alleen nog een beetje lopen met een rollator. Ook praten kan ze niet meer maar dat komt doordat ze ook twee beroertes heeft gehad en die hebben haar spraak aangetast. Of ze ons nog herkent weten we niet. Als we komen lacht ze wel vaak maar dat doet ze naar iedereen die haar aandacht geeft.
Comments are closed.